در میان آثار تاریخی که از دل تاریخ بر جای مانده‌اند، اگر به دقت بنگریم، روح انسان‌هایی را خواهیم یافت که با هزاران آرزو و رویا در میان این دیوارها و ستون‌ها زیسته‌اند. انسان‌هایی که هر یک داستانی داشته‌اند، قصه‌ای از عشق، امید، تلاش و گاه ناکامی. آنان در جستجوی خوشبختی و در تقلا برای یافتن معنا، قدم به قدم این بناها را ساخته‌اند و با نفس‌هایشان به آنها زندگی بخشیده‌اند.

امروز ما در میان این آثار قدم می‌زنیم، به آنها خیره می‌شویم و سعی می‌کنیم رد پای آن انسان‌های گذشته را در ذهن خود مجسم کنیم. آنان دیگر در میان ما نیستند، اما نقششان در تاریخ همواره باقی است. ما نیز روزی همچون آنان خواهیم رفت و تنها آثارمان در این جهان به جا خواهد ماند.

آنچه در این میان بیش از هر چیز اهمیت دارد، این است که در متن تاریخ چگونه زیسته‌ایم. شریف زندگی کردن، احترام به انسانیت و تلاش برای بهبود دنیا، آرمان‌هایی است که می‌تواند به زندگی‌مان معنا ببخشد. در نهایت، این شرافت است که به یادگار خواهد ماند و داستان‌های ما را برای آیندگان تعریف خواهد کرد. زندگی‌ای که در آن ارزش‌های انسانی و تلاش برای بهتر زیستن در اولویت بوده، همان چیزی است که می‌تواند ما را در متن تاریخ جاودان کند.
سوال مهم زندگی این است که من به عنوان انسانی که درون او دنیایی عظمت است ، اینک در رهگذر این عبور از تاریخ چه نقشی را برای آیندگان برجای خواهم گذاشت ؟
و پاسخ تلخ اینست که : هیچ ! جز مُشتی تیر و تخته زندگی و چند متری ملک و املاک که در زیر پای تاریخ محو می شود و شاید انباشتی از حرص های فروخفته و حسرتهای بر جان نشسته !
خدایا بر ما اینگونه رقم نزن !

آمین
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی