نماز، این نیایش بی‌مانند و راز و نیاز عاشقانه با معبود، چون نسیمی ملایم بر قلب انسان می‌وزد و روح او را به فراسوی آسمان‌ها می‌برد. در هر سجده، دل از زنجیرهای دنیوی رها می‌شود و در هر رکوع، بار سنگین غم‌ها و نگرانی‌ها از دوش بر زمین فرو می ریزد . نماز، پلی است از خاک به افلاک، از زمین به آسمان، از تاریکی به نور.

نماز، نیایش قلبی است که جان تشنه‌اش از دریای بیکران لطف الهی سیراب می‌شود. آن‌گاه که انسان در نماز به پیشگاه خداوند می‌ایستد، گویا تمام کائنات به سکوت می‌نشینند تا نغمه‌ی دلنواز بندگی را بشنوند. هر آیه و ذکری که در نماز بر زبان جاری می‌شود، همچون نوری است که راه زندگی را روشن می‌سازد و هر سلامی که در پایان نماز گفته می‌شود، چون برگی است که به دفتر رستگاری افزوده می‌گردد.

نماز، سفر روح به ملکوت است. سفر به جایی که در آن‌جا هر درد و رنجی پایان می‌یابد و هر آرزویی به حقیقت می‌پیوندد. در این سفر معنوی، قلب از زلال محبت الهی شسته می‌شود و چشمان جان، جلال و جمال بی‌پایان خداوند را نظاره می‌کنند. نماز، کلید درهای بسته است، درهایی که به سوی سعادت و خوشبختی در دنیا و آخرت گشوده می‌شود.

در زندگی پر مشغله‌ی امروزی، نماز پناهگاهی است برای قلب خسته‌ی انسان. آن‌گاه که طوفان‌های مشکلات به جان هجوم می‌آورند، نماز چون فانوسی روشن در دل تاریکی‌ها می‌درخشد و انسان را به سوی آرامش و اطمینان هدایت می‌کند. نماز، نه تنها راهی برای رستگاری در آخرت است، بلکه در دنیا نیز انسان را به سوی خوشبختی و آرامش درونی سوق می‌دهد.

نماز، فرصتی است برای بازگشت به اصل خویشتن، برای یافتن دوباره‌ی راهی که به سوی کمال و عشق الهی منتهی می‌شود. هر بار که به نماز می‌ایستیم، گویا باری از آلودگی‌ها و گناهان از دوش ما برداشته می‌شود و در نور محبت الهی غرق می‌گردیم. نماز، رمز و راز رستگاری است، راهی است به سوی خداوند، راهی است به سوی نور.