مرگ حقیقتی است که هیچ‌کس را گریزی از آن نیست. هر انسانی، هرچقدر هم که در زندگی به ظاهر به اموری دیگر مشغول باشد، در ژرفای قلب خود به یقین می‌داند که روزی به پایان این سفر خواهد رسید. با این حال، بسیاری از ما با وجود این آگاهی، گاه در گمراهی فرو می‌رویم و به اشتباهاتی دست می‌زنیم که دل را از نور حقیقت دور می‌کند. گویی در نهان خود تصور می‌کنیم که فرصت برای توبه و بازگشت همیشه مهیاست، غافل از آنکه زمان، سرکش و غیرقابل پیش‌بینی است.

این تفکر که “در آینده توبه خواهم کرد” شاید پناهگاهی برای وجدان‌های مضطرب باشد، اما حقیقتی تلخ در پس آن نهفته است: هیچ‌کس از لحظه بعدی خبر ندارد و مجال بازگشت ممکن است به دست نیاید. در این گمان نادرست، ما بازیگران نمایش زندگی‌ای می‌شویم که پایانش را نمی‌دانیم و خطر از دست دادن فرصتی بی‌بازگشت همواره بر فراز ما سایه می‌افکند.

انسانی که به امید توبه‌ای که ممکن است هیچ‌گاه نیاید، گناه می‌کند، به نوعی بازنده زندگی است. او نه تنها لحظات ارزشمند خود را در ظلمت گناه هدر می‌دهد، بلکه از لذت آرامشی که از پاکی و صداقت قلبی می‌آید نیز محروم می‌ماند. در حالی که مرگ به هیچ‌کس امان نمی‌دهد و در هر لحظه ممکن است ما را در آغوش خود فرو کشد، این دل‌بستگی به فرداهای ناپیدا، بازی خطرناکی است که نتایج آن تنها پشیمانی و حسرت به همراه دارد.
چه انسانهایی که همین امروز صبح زنده بودند و با هزاران برنامه و امید به خارح از منزل خود رفتند و دیشب هم در کنار خانواده خود بودند اما ساعاتی پیش بی آنکه خبر داشته باشند مرگ شان فرا رسید !
به قول پدر ارجمندم : « امان از روز آخر ! »

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی