گاهی انسان در پیچ و خم‌های زندگی، در میان هزاران دغدغه و نگرانی، احساس می‌کند که بی‌معنا و بی‌هدف است. حس می‌کند که وجودش در این جهان اضافی است و برای جامعه سرباری بیش نیست. در این لحظات تاریک، گویا همه چیز بی‌فایده و بی‌روح می‌شود. قلبش سنگین و ذهنش پریشان است، و سوال‌های بی‌پاسخ درباره معنای زندگی، او را به ورطه ناامیدی می‌کشاند.

اما در همین لحظات، یک همراه، یک همسر، یا یک رفیق خوب می‌تواند همان نوری باشد که تاریکی‌های وجود او را روشن می‌کند. کسی که با محبت و همدلی، دوباره به او یادآوری می‌کند که زندگی پر از زیبایی‌ها و معناهاست. حضوری که می‌تواند دلگرمی و امید را به قلبش بازگرداند و نشان دهد که هر انسانی به یک دلیل در این جهان وجود دارد.

یک همراه خوب می‌تواند با لبخندی ساده، با کلامی مهربانانه، و با حضوری گرم، به او بفهماند که او تنها نیست و زندگی ارزش جنگیدن دارد. این دوست، همسر یا رفیق، می‌تواند همان معنایی باشد که او به دنبال آن می‌گردد، و نشان دهد که در این جهان، هیچ‌چیز بی‌دلیل نیست.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی